سخن در احتیاج ما و استغنای معشوق است

گلوم خشک شده بود و نبضم از قلبم جلوتر می‌رفت تا که خواستم لب باز کنم خیالم سرعت گرفت به سرعت به سلول تنهائی رسیدم . 

ساعت شماطه دار را برداشتم سعی کردم زمان را به عقب برگردانم، که همش در جا زدم.

فکر کردم زمان همپای درد من است و من را به گذشته نه گذشته‌ای دور بلکه به ساعتی قبل برای به اشتراک گذاشتن درد و حرف شکنجه‌های شبانه با او  مرا راهی می‌کند که در نهایت سایبان خیال همانند آواری که یادآور زلزله‌ی بم بود بر سرم ریخت.

سایبان تحمل ندارد تا که حرفی از رازی بشنود چرا که دردهای من فقط از تاریکی شب نیست.

پرواز می‌کنم به زودی پرواز می‌کنم،

هر لجظه به زمان کوچ نزدیکتر می‌شوم و احساس می‌کنم این بار ساعت شماطه دار بیش از چند ساعت، شاید چند سال مرا به عقب هدایت کرد.

زمانی که ...